Paul van Dyk is een Duitser die muziek maakt voor grote stadions. Zijn muziek komt daar het beste tot zijn recht en hij lijkt er ook alles aan te doen om de stadions zo snel mogelijk vol te laten stromen. Daarin is hij te vergelijken met onze landgenoten Tiësto, Armin van Buuren en Ferry Corsten. Op zich is hier helemaal niets mis mee, totdat deze producers ouder worden en de behoefte krijgen om zich meer volwassen te profileren. Zo presenteert de herboren intellectueel Van Dyk zijn laatste cd Evolution als een studie tussen licht en donker, liefde en pijn. ‘I think something we all share and experience at one time or another is being crazy in love, and feeling the pain of it; being in an amazing friendship, and also feeling let down by friends,’ verklaart hij. Van Dyk blijkt dus een normaal mens met normale twijfels. Evolution heeft echter helemaal geen hoorbaar depressief randje. Zijn muziek klinkt toch gewoon weer als aanstekelijke dance voor een groot publiek. De stadions komen in ieder geval wel weer vol. (AD)