Kevin Rowland leek van de aardbodem verdwenen. Het tv-programma Top 2000 A Go-Go spoorde hem op. Hij woonde nog steeds in Wolverhampton waar hij op zaterdag naar het voetbal ging en daarna in een snackbar vriendelijk kletste met buurtbewoners. Nee, hij maakte geen muziek meer. ‘Geen behoefte meer aan’, antwoordde hij beleefd. Geen spoor van de vermeende dictator die in de jaren tachtig zijn groep Dexy’s Midnight Runners maniakaal naar de toppen van de hitlijsten opstuwde. Nu is er dan, schijnbaar uit het niets, One Day I’m Going To Soar onder de ingekorte naam Dexys. De Dexy’s, altijd al goed met opvallende outfits, hullen zich nu in drollenvangers en platte petten. Alsof ze op een zaterdagavond in 1937 naar een werkmansfeestje zijn geweest. De muziek roept ook de romantiek op van de jaren dertig op, met dank aan de zorgvuldig gearticuleerde zang van de 58-jarige Rowland. Toch biedt het album meer dan dat. Ook orkestrale pop en blanke soul en zelfs een stukje bossa nova komen langs. Dexys blijft dus net zo ongrijpbaar als in hun hoogtijdagen. (PdK)