Het is in cd-recensies een steeds vaker terugkerende vraag wat nieuwe opnames toevoegen aan toonaangevende opnames uit ruim een halve eeuw opnamegeschiedenis. Gelukkig word je als luisteraar nog steeds verrast door nieuwe interpretaties die wel degelijk bijdragen aan die illustere opnamelijst. Dit album met Mahlers Eerste Symfonie door Iván Fischer is er zo een. Wat direct opvalt is de delicate aanpak. Nergens zwelgt Fischer in laatromantische stroperigheid, eerder overheersen transparantie en directheid. Kwaliteiten die eigenlijk al besloten liggen in Mahlers voor die tijd ongewone orkestratiekunst. Zo deelt hij het post-Wagneriaanse orkest op in verschillende kleinere ensembles met kamermuziekachtig allooi. Pas in de finale wordt het volledige orkestapparaat met kolossale grandeur ingezet. Minstens zo divers zijn de muzikale associaties die variëren van natuurgeluiden tot volksliedjes en burleske Ländlers. Een van de indrukwekkendste voorbeelden horen we in het derde deel waarin na de ironische treurmars over Bruder Martin (Vader Jacob) plotseling een onvervalste Klezmerband opduikt. Details die door Fischer subtiel worden aangedikt en haarfijn door de musici worden opgepakt. Een kolfje naar de hand van het Boedapest Festival Orkest, dat hiermee de in Boedapest geflopte première van 1889 ruimschoots goedmaakt. (JWvR)