Uitgebracht in 1980 en verder moet je maar gissen naar informatie over dit album. ‘Laat de muziek maar praten’ moeten de mensen van Mr Bongo, het label dat deze heruitgave uitbrengt, vast gedacht hebben. Ebo Taylor is in de late, late herfst van zijn carrière ontdekt door een Westers publiek. Iedereen die de beste man wel eens heeft zien optreden, zal toegeven dat die erkenning terecht is. Begeleid door een band waarvan sommige leden een kwart van zijn eigen leeftijd zijn, zet deze veteraan een stomende set neer. Taylor is een grijze eminentie binnen de muziekwereld van Ghana, een man die de lokale highlifemuziek vernieuwde door er elementen uit de afrobeat aan toe te voegen. De muziek op dit album klinkt lekker loom. De vocalen roepen soms herinneringen op aan Caribische stijlen als calypso en reggae. Tel daarbij op de knorrende orgeltjes, de enthousiaste stoten op een gekneusde trompet en de kronkelende gitaarlijnen van de meester zelf en je hebt een album vol ontspannen niets-aan-de-hand-muziek. (PdK)