Postume erkenning kan uit een vreemde hoek komen. Zo vernoemde de Britse schrijver Jonathan Coe zijn roman The Rotters' Club (2001) naar het tweede album van Hatfield and the North en kreeg dit progrock/underground-kwartet een rol in het boek als favoriet van de in de jaren zeventig opgroeiende protagonist. Het veroorzaakte een hernieuwde waardering voor deze vergeten band uit de Canterbury scene. Hatfield and the North was bijna een supergroep uit deze Zuid-Engelse studentenstad, bestaande uit ex-leden van bekendere Canterbury-bands als Caravan (bassist/zanger Richard Sinclair), Matching Mole (gitarist Phil Miller) en Gong (drummer Pip Pyle) aangevuld met toetsenist Dave Stewart uit het Londense prog-trio Egg. Tussen 1973 en 1975 verschenen er twee albums waarop het beste en meest avontuurlijke van bovenstaande groepen samenkomt in complexe composities, duizelingwekkende, jazzy improvisaties, muzikaal en tekstueel absurdisme en door Sinclair met melancholieke bariton gezongen liedjes. Het is met recht dat Cole de groep uit de obscuriteit trok, een feit waar hij trots op is, getuige zijn voorwoord in de linernotes van Hatwise Choice. Deze vormt, met opvolger Hattitude, een door de bandleden zelf gecompileerde bonte verzameling radio- en liveopnames. Repertoire van beide studioalbums keert op beide cd's, naast onbekend materiaal, regelmatig terug in uiteenlopende arrangementen en soms zelfs met andere titels. De muzikale onverschrokkenheid, speelsheid en zucht naar avontuur (boven het keurig afdraaien van repertoire) op deze twee albums zijn zeldzaam in de rockmuziek en een essentiële aanvulling op het veel te kleine oeuvre van deze unieke band. (MR)