In de vijf jaar na hun debuut Murmur (1983) had R.E.M. een behoorlijke naam in het alternatieve circuit opgebouwd, en met de single The One I Love (van Document) zelfs een bescheiden hit gescoord. Green, hun zesde album dat uitkwam in 1988, was de eerste poging van de band om een heus popalbum te maken. Uiteraard met een vette postmodernistische knipoog. Zo is de ironisch getitelde opener Popsong in feite een aanklacht tegen alledaagse prietpraat ('should we talk about the weather/should we talk about the government?'). Daarentegen zijn Get Up, Orange Crush en vooral Stand (voor R.E.M. begrippen) ongecompliceerde meezingers. Om die reden hebben de bandleden zich naderhand zuinigjes uitgelaten over Green. Onterecht, want zoals vaker gebeurt met pretentieloze popplaten heeft Green, in tegenstelling tot sommige meer ambitieuze albums van de band, nog weinig aan charme ingeboet. Ingetogen songs als World Leader Pretend en Hairshirt zorgen bovendien voor mooie rustpunten. Destijds bood het album de band vooral een perfect repertoire om live stevig uit te pakken. Dat maakte ook het Nederlandse publiek mee, toen de band dat jaar Pinkpop afsloot. (MS)