Sinds halverwege de jaren negentig heeft het Britse trio Placebo een eigen plek verworven in de alternatieve muziek en een trouw publiek opgebouwd. Dit gebeurde met een formule - kale punkrock en decadente glam met een snufje elektronica, gekoppeld aan de androgyne presentatie en zang van frontman Brian Molko - waar de groep in bijna twintig jaar nauwelijks van afweek. Ook hun zevende album Loud Like Love klinkt vanaf de eerste maten van het titelnummer als Placebo. Molko vertelde voorafgaand aan de release dat het tekstueel zijn meest persoonlijke album zou worden, vertellend over uiteenlopende vormen van liefde. Maar het zijn vooral baldadige songs met licht provocerende teksten als Rob The Bank en Too Many Friends (met de vrolijke openingszin 'My computer thinks I'm gay') die de eerste aandacht trekken. Ontroeren of aangrijpen, zoals op sterke albums als Without You I'm Nothing (1998) of Meds (2006) doen Molko en band nergens, ondanks een thematiek die daar voor gemaakt lijkt. Wat rest is een prima Placebo-album vol pakkende Placebo-songs. (MR)