Is muziek staatsgevaarlijk? De oude Grieken geloofden van wel. In zijn beroemde traktaat Republiek leerde Plato dat verkeerde muziek een slechte invloed op de maatschappij zou hebben. Geïntrigeerd door dezelfde vraag componeerde Louis Andriessen zijn De Staat. Tegelijk gaf hij daarmee stem aan zijn teleurstelling dat muziek geen directe maatschappelijke invloed bezit. Toch heeft veel van Andriessens muziek op zijn minst verontrustende trekjes, dankzij de openlijke flirt met lichte muziek of zijn onorthodoxe onderwerpskeuze. Zijn recent voltooide monodrama over de schrijfster Anaïs Nin is daarvan een sprekend voorbeeld. Ondersteund door een achtkoppig ensemble dat het jazz-achtige Parijs van de jaren dertig oproept, bezingt Anaïs (hier vertolkt door Cristina Zavalloni) haar incestueuze relatie met haar vader. Muziek vol hartstocht en pijn, maar ook van een ongelooflijke schoonheid. Misschien is het daarom geen toeval dat dit werk binnen een half jaar voor de tweede keer op schijf uitkomt. Op dit album combineert De London Sinfonietta Andriessens taboedoorbrekende tegendraadsheid met zijn politieke engagement van De Staat. Staatsgevaarlijk is dat niet, verontrustend nog steeds. (JWvR)