Als een band na zes jaar weer een nieuw studioalbum uitbrengt, is dat vaak het noemen waard. Als Queens Of The Stone Age na zes jaar een nieuw album uitbrengt, is dat wereldnieuws. Sinds ze eind jaren negentig uit de krochten van de woestijn tevoorschijn kwamen, is Queens Of The Stone Age uitgegroeid tot band van epische proporties. Het commerciële (en volgens velen ook artistieke) hoogtepunt was het album Songs For The Deaf uit 2002. De kracht van dat album zat in de balans. Niet alléén maar loeizware woestijnrockriffs en ook niet alléén maar hitgevoelige melodietjes uitgevoerd met snoeiharde gitaren. De balans, daar gaat het om. Zonder een tweede Songs For The Deaf te zijn, heeft …Like Clockwork de balans die ervoor zorgt dat het album veel eindejaarslijstjes zal halen. Memorabele melodieën van Beatlesk allooi, drenkend in moddervet gitaargeluid: aanwezig. Verzengend hete basgrooves met een eindeloos repeterende zanglijn erover: niet aanwezig. Wat biedt dan tegenwicht aan alle potentiele radioknallers? Het zijn ballads als The Vampyre Of Time And Memory en Like Clockwork. Ballads inderdaad. Zo intens, zo gevoelig, Adele kan er een puntje aan zuigen. Kennelijk is dit óók Queens Of The Stone Age. Klassieker in de dop. (HF)