Begin jaren tachtig bedacht regisseur Peter Sellars een gedurfd plan: een opera over een grote historische gebeurtenis van slechts tien jaar daarvoor. Het ging hierbij om het bezoek dat president Nixon in 1972 bracht aan communistisch China. Het libretto van Alice Goodman richtte zich vooral op hoe de personages (Nixon en Mao en hun echtgenotes, diplomaat Kissinger, premier Chou En-Lai) zichzelf zagen. Wat zou hun plaats in de geschiedenis worden? De opera oordeelt in ieder geval zeer mild over de gewetensvolle Chinese premier Chou En-Lai en over de zichzelf wegcijferende First Lady Pat Nixon. Mao’s echtgenote Chiang Chi'ing (coloratuursopraan) en Henri Kissinger (basso buffo) kwamen er echter minder fraai van af. De muziek van John Adams leunde toen nog sterk op het voorbeeld van Philip Glass (minimal music), al klonken Adams harmonieën soms ook opvallend Wagneriaans (Götterdämmerung wordt vrijwel letterlijk geciteerd). Juist het repetitieve karakter van de muziek legt de handeling soms wat lam, denk alleen al aan al die overbodige tekstherhalingen (al wordt daarmee ook de hakkelende Nixon getypeerd). Ondanks dat heeft de geschiedenis ook mild over deze opera geoordeeld: Nixon In China is zelfs de tweede Adams/Sellars productie die de prestigieuze Met heeft gehaald (na Doctor Atomic). Spectaculair is hier o.a. een adembenemend acrobatisch ballet, dat desondanks perfect in het verhaal is geïntegreerd. Bariton James Maddalena (hij was er van het begin af aan bij) is nog steeds een ideale Nixon, al wordt zijn stem wel wat minder. Mooi zijn ook de reacties die gastheer Thomas Hampson tussen de scènes door aan de betrokkenen weet te ontlokken, waaronder een interessante observatie van de toenmalige Amerikaanse ambassadeur in China, Nicholas Platt. (HJ)