Niets is wat het is geweest. Alles verandert. Alhoewel, alles? Zeker in tijden van economische malaise vinden mensen het prettig om houvast te hebben aan dingen die hen aan vroeger helpen herinneren. Vroeger, toen alles beter was. Een eenvoudige, doch heerlijke geur, zoals bij het passeren van een poffertjeskraam, kan hen in gedachten terugvoeren naar de tijd dat er door hun ouders voor hen werd gezorgd en ze zich nergens druk om hoefden te maken. Dit kan hen heel even een moment van intens geluk bezorgen. Hetzelfde geldt min of meer ook voor de muziek van Tony Joe White die al vanaf zijn debuut Black And White (1969) exact dezelfde muziek maakt. Zompige swampblues die ligt verankerd in de broeierige moerassen van de Mississippi Delta. De titel Hoodoo, de variant op voodoo uit het zuidelijke deel der Verenigde Staten, benadrukt nog even het bezwerende karakter van de muziek die stoelt op luie bluesgrooves met een lichte funky inslag. Een beetje zoals J.J. Cale het ook speelde, alleen nog net even iets swingender. Sommige dingen veranderen nooit. (AD)