The Sophomore Slump is een Engels begrip voor tegenvallende prestaties na eerder succes. Zoals een vervolgfilm nog niet half zo goed als het origineel kan zijn, zo hebben sommige bands te kampen met het ‘Tweede Album-Syndroom’. Het Amerikaanse Grandaddy kende dit probleem kennelijk niet. Na het debuut Under The Western Freeway (1997) nam de indieband flink wat nummers op. De negentien extra tracks op deze luxe editie van The Sophtware Slump – een woordspeling op het bovengenoemde verschijnsel en de machtige computerindustrie – zijn er het bewijs van. Ondanks dat de meeste heruitgebrachte cd’s tegenwoordig met veel bombarie worden gepresenteerd als ‘remastered’, is er aan deze plaat niet gesleuteld. Een frisse benadering na al die zinloze remasters van klassieke rockalbums, waarbij vaak alleen het volume onnodig hoog wordt opgeschroefd. Het met rust laten van The Sophtware Slump past ook perfect bij de thematiek van de cd uit 2000. Het ongegronde blinde vertrouwen in nieuwe technieken en het rücksichtlos afdanken van oude spullen vormden een rode draad in de songs van zanger Jason Lytle. Deze heruitgave handelt geheel in die geest en evenaart zo het succes van de originele uitvoering. (JE)