De openingsstrofen van The Golden Age doen onmiddellijk denken aan het werk van Antony Hegart. Een holle, breekbare stem zingt aarzelend over een simpele pianopartij. De melodie, de tekst en de orkestrale omlijsting zinderen van melancholie. Maar de gedachte aan Antony komt slechts bij vlagen terug op dit album, want al tijdens het eerste nummer komt de ware identiteit van Yoann Lemoin (zoals Woodkid eigenlijk heet) naar boven. Waar Antony kiest voor sereniteit, daar gaat de Fransman voor grote opzwepende ritmes, schurende synthesizers, vreemde samples en gematigd optimistische teksten. Alles wordt rijkelijk voorzien van strijkers en blazers, die zorgen voor een consistent geluid. Yoann Lemoin is veel meer dan een talentvolle muzikant. Hij is opgeleid als illustrator, maar doorgebroken als regisseur van videoclips (hij regisseerde clips van Katy Perry en Lana Del Rey). The Golden Age is net zo veelzijdig als zijn maker, maar klinkt, dankzij de tientallen musici die allemaal keurig in het boekje staan vermeld, als een hecht album. Een album dat het verdient een klassieker te worden. (HF)