Het lijkt een onvermijdelijke zaak dat de jonge jazzhonden die vanaf de jaren negentig de jazz zo lekker opschudden, hun wilde haren aan het verliezen zijn. Zo maakte rietblazer, componist en neo-bop-icoon Joshua Redman, in navolging van Brad Mehldau, met Walking Shadows een album vol orkestrale jazzballads en standards. Deze plaat werd geproduceerd door Mehldau, die ongetwijfeld ook Dan Coleman meenam, de arrangeur die tekende voor zijn orkestplaat Highway Rider (2010). Redman is een begenadigd saxofonist die in zijn spel zowel tradities van bopgrootheden als Sonny Rollins en Charlie Parker in zich draagt, als het vrije spel van zijn vader Dewey Redman en John Coltrane. Ook op Walking Shadows komt dit tot uiting, ondersteund door strijkarrangementen die soms de donkere jaren vijftigromantiek van Nelson Riddle doen herleven. Uitgekauwde standards als Lush Life en Stardust vallen nog in het niet bij een-tussen-de-liftdeuren-uitvoering van The Beatles' Let It Be. Redman laat op Walking Shadows horen dat hij zwoel en traditioneel, met veel stemmige blue notes, kan klinken. Mooi, maar volgende keer graag weer wat meer van het oude vuur. (MR)