Rond zijn twaalfde ontmoette Barenboim zowel de pianist Fischer als de dirigent Furtwängler. Beide giganten hadden een blijvende invloed op Barenboim, die, niet toevalligerwijs, zowel pianist als dirigent zou worden. Zowel Fischer als Furtwängler wisten expressie met intelligentie te combineren. Furtwänglers aanpak van Beethoven, Bruckner of Wagner kent eigenlijk geen onderscheid tussen gevoel en vorm. Zijn interpretaties krijgen hierdoor een kracht alsof het om een onontkoombaar natuurverschijnsel gaat. Deze twee Chopin-recitals, opgenomen ter gelegenheid van Chopins 200ste geboortedag in 2010, laten mooi horen wat Barenboim van zijn illustere voorgangers heeft geleerd. Barenboim durft expressief te zijn, met mooie kleuren en agogische momenten. In de pianist openbaart zich echter ook de dirigent: muzikale vorm en ontwikkeling doen er ook toe. Soms hoor je (begin van de Tweede Sonate) dat Barenboim hierbij op de technische grenzen van zijn kunnen stuit. Ook dit geeft iets orkestraals aan zijn spel, alsof het om piano uittreksels gaat van grotere symfonieën en opera's. 'Truly, he is a master and should be celebrated as such', aldus BBC Music naar aanleiding van deze beide releases. (HJ)