Om de muziek van John Talabot die de naam van zijn school als alias gebruikt, simpelweg house te noemen, zou diens uitgekiende producties zwaar teniet doen. Uiteraard is de obligate ‘four to the floor’ beat onmiskenbaar aanwezig, maar het is absoluut niet de beat waar het om draait. Talabot verzamelt samples uit alle hoeken en gaten van deze aardkloot en gebruikt ze door elkaar, alsof er geen grenzen bestaan. Hiermee smeedt hij licht melancholieke kleurpaletten aan elkaar die allen het woord ‘crisis’ uit lijken te schreeuwen. Vrolijk is zijn muziek niet, sfeervol des te meer. En die sfeer is in vele lagen opgestapeld, zodat er elke keer iets nieuws is te horen. Het beluisteren van de muziek op Fin laat zich vergelijken met een gure zondagmiddag als je op een fiets met half leeggelopen banden tegen de regen in moet rijden om tampons voor je vriendin te halen. Je moet er even doorheen, maar als het achter de rug is, blijf je achter met een tevreden gevoel. (AD)