Vlak voordat Wolfmothers tweede album Cosmic Egg verscheen, ontsloeg zanger/gitarist Andrew Stockdale de overige twee bandleden van de groep. Daardoor was Wolfmother niets meer dan een veredeld soloproject van de frontman. Niet meer dan terecht dat dit geplande derde album van Wolfmother nu onder zijn eigen naam verschijnt. De muzikale bakens worden niet verzet. Openingsnummer Long Way To Go zet rigoureus de retrotoon die Stockdale ook aansloeg op het succesvolle debuut van Wolfmother: een AC/DC-riff, het Hammond-orgeltje van Deep Purple en de krijs van Robert Plant. Wolfmother werd wel vaker aangewreven niets meer te zijn dan een plagiaat-act, maar geef toe: het is gewoon een lekker vuig rockliedje, dat klinkt alsof je het al jaren kent uit de top-2000. In de daarop volgende nummers liggen de invloeden iets minder aan de oppervlakte. Stockdale en zijn nieuw sidekick, de bassist/toetsenist Ian Peres, hebben zin in een ongecompliceerd rockfeestje. Goed nieuws dus voor de fans van Wolfmother en het geijkte rijtje van bekende hardrockgroepen uit de jaren zeventig. (PdK)