Vanuit het niets een trendy zangeres worden heeft zijn mooie en zijn lelijke kanten. De Amerikaanse zangeres Lana del Rey (echte naam: Lizzy Grant) wordt in de lente van 2011 een flinke hit op diverse weblogs. Het gelaten gezongen Video Games wordt in korte tijd miljoenen keren bekeken en staat wereldwijd hoog in de hitlijsten. Op basis van dit succes mag Del Rey optreden bij gerenommeerde televisieshows zoals Saturday Night Live en Later With Jools Holland. De reacties zijn gemengd en dat blijkt een voorbode te zijn. Want op dezelfde weblogs wordt opeens de vraag gesteld of Del Rey wel beschikt over enige authenticiteit. Aan de ‘echtheid’ van haar muziek en zelfs haar uiterlijk wordt openlijk getwijfeld. Arme Lizzy Grant, op haar 25e lijkt ze eigenlijk al weer een beetje passé. Haar tweede cd Born to Die (2012) – haar debuut uit 2010 was slechts kort leverbaar – brengt net te weinig om hierin verandering te brengen. Naast een paar uitschieters en een paar zwakke tracks, is het merendeel van de nummers gewoon middelmatig. Het lijkt er sterk op dat Del Rey in alle drukte om haar persoon vergeten is om een goede plaat te maken. (JE)