Aan het einde van de jaren zeventig lag hardrock op zijn gat. De grote groepen van weleer (Led Zeppelin, Deep Purple en Black Sabbath) waren meer dood dan levend. Gelukkig klopten jonge groepen als Motörhead, Iron Maiden en Judas Priest hard op de deur. Die laatste groep cultiveerde het imago van gevaarlijke kerels in jasjes van leer en metalen studs. Een nieuwe generatie hardrockers viel als een baksteen voor Priest, ook met dank aan een reeks sterke albums. Screaming For Vengeance, uit 1982, was misschien wel de beste. Dertig jaar na dato klinken nummers als Electric Eye en Riding On The Wind nog altijd fris. Sterke troef is natuurlijk de stem van Rob Halford, die veel meer in huis heeft dan zijn welbekende ijselijke krijs. De songs van Priest zaten sowieso vol melodie. Door die melodieën razendsnel te spelen legde Priest een blauwdruk voor de succesvolle groepen na hen zoals Metallica en Slayer. Volledig terecht dus, dat dit klassieke hardrockalbum nog een keer wordt opgepoetst. (PdK)