Mount Kimbie werd bij hun debuut meteen gebombardeerd tot dubstep belofte van de jaren ’10. De loftuitingen waren niet van lucht, de muziekpers was unaniem lyrisch. Droomdebuut is de enige term die hier op z’n plaats is. Dat maakt de opvolger altijd extra lastig. Was die debuutplaat een toevalstreffer, of hebben de mannen van Mount Kimbie meer in hun mars? Absoluut dat laatste. Het knappe van Cold Spring Fault Less Youth is dat er een extra laag aan het typische Mount Kimbie-geluid is toegevoegd, zonder in te boeten aan herkenbaarheid. Mount Kimbie maakt veelal gebruik van huis-tuin-en-keukengeluiden, opgenomen met een draagbaar recordertje. Met allerlei studiotrucs maken ze daar beats en patches van, waarop de nummers zijn gebouwd. Aan dat ‘musique concrète’-element is nu een traditioneel instrumentarium toegevoegd. Echte bassen, echte gitaren, orgels, blazers. Dat maakt Cold Spring Fault Less Youth toegankelijker dan z’n voorganger. Minder avontuurlijk, maar met een duidelijke boodschap: Mount Kimbie is geen ‘one trick pony’. Bovendien zijn ze, in tegenstelling tot veel andere studiogroepen, zeer serieus te nemen als live-act. Bliepjes en blazers, dat knalt! (HF)