Het New Yorkse trio Yo La Tengo excelleert al vijfentwintig jaar in drie zaken: pure pop, dromerige sfeermuziek en meedogenloze noise. Fijnzinnige, vriendelijke luisterpop hadden we nog niet gehad, maar met het dertiende album Fade komt hier verandering in. De band blijkt ook het in de watten leggen van de luisteraar tot in de finesses te beheersen. Of het nu de kleine liedjes zijn met hun eenvoudige, droge drums en akoestische gitaren, of de nummers waarop wordt uitgepakt met blazers en violen; de luisteraar kan achterover leunen. Je hoeft nauwelijks moeite te doen om de muziek tot je te nemen. De neiging om nummers lang te laten doorkabbelen is hetzelfde gebleven. Ook wordt er hier en daar alsnog een flinke geluidsmuur opgetrokken. Maar het blijft op Fade allemaal toegankelijk en dat was op eerdere platen wel anders. Ja, Yo La Tengo klinkt zelfs lief. Nu maar hopen dat Fade geen voorbode is van het langzaam tot stilstand komen van hun loopbaan. (JE)