De band tussen Peter Maxwell Davies en het label Naxos was al hecht. Het label vereerde de componist ooit met de opdracht voor een tiental strijkkwartetten (goed voor vijf cd's). Naxos doet gelukkig ook moeite om inmiddels vergeten uitvoeringen van Davies' muziek aan haar catalogus toe te voegen. Zo betreft de uitvoering van de Symphony no.3 een oude opname van het Collins label van bijna twintig jaar geleden. Aan deze symfonie ligt een abstract plan ten grondslag, ontleend aan de architectuur van de Renaissance. Onthecht is de muziek daardoor allerminst, want juist door dat abstracte plan wordt de muziek als een kolkende zee voortgestuwd. Toegankelijker is de suite Cross Lane Fair, waarin Davies een aantal jeugdherinneringen verwerkte. Davies maakt hier schitterend gebruik van twee volksinstrumenten: de Northumbrian pipes en de bodhran (een slagwerkinstrument). Om misverstanden te vermijden: zowel de rigoureuze symfonie als de lichtere suite doen recht aan Davies als componist. Beide werken verraden immers zijn fascinatie voor het verleden, alsof dat verleden steeds als grondstof moet worden gebruikt voor nieuwe muziek. Soms uit zich dat in abstracte spelen, zoals vaak in de symfonieën en in de Naxos Quartets. Een andere keer leidt het tot ironie, satire en theater, zoals in de Vesalii Icones en Cross Lane Fair. (HJ)