Er zijn maar weinig componisten die zo waren gefascineerd door het gregoriaanse Dies irae-motief als Rachmaninov. In bijna elke compositie duikt het wel ergens op. Ook in de twee werken op dit album treedt het duidelijk aan de oppervlakte. The Bells – een vierdelige koorsymfonie naar een tekst van Edgar Allan Poe – bezingt de vergankelijkheid van het leven. Beginnend met gouden geboorteklokjes eindigt het werk met de loodzware klokken van de dood. Rachmaninovs laatste compositie, de Symfonische Dansen, zou je een macabere dodendans kunnen noemen. Ook hier blijft het Dies irae-motief onrust stoken, totdat het uiteindelijk wordt overwonnen door een citaat uit Rachmaninovs eigen Vespers: ‘De Heer is opgestaan, halleluja’. Alsof de componist hiermee zijn eigen sterfelijkheid wilde relativeren. Alle sombere thematiek ten spijt behoren beide composities tot Rachmaninovs kleurrijkste orkestwerken. Een kolfje naar de hand van Sir Simon Rattle, die de soms wat dikke texturen tot op het bot ontleedt. Dankzij de volledig uitgebalanceerde opname zijn de kleinste details hoorbaar, zoals de subtiele rol van celesta en orgel in het eerste en laatste deel van The Bells. Het zijn juist deze details die Rachmaninovs muziek soms aan de aardse werkelijkheid laten ontstijgen. (JWvR)