Yuck werd bij het debuut in 2011 als veelbelovend beschouwd. Dat moet je dan met ‘de altijd moeilijke tweede’, nog maar eens zien waar te maken. Overheerste op het debuutalbum de fuzzgitaren, op Glow & Behold wordt het scheurpedaal pas op de vijfde track ingetrapt. En het blijft ook bij dat ene nummer. Yuck kan veel meer dan alleen maar hard. De manier waarop het album opent, is als het begin van een voorstelling: een lome repetitieve instrumentale track met een fade-in van twintig seconden. Ook de nummers die erop volgen zijn tamelijk ingetogen en laten een schitterende constructie horen van meerdere melodieën. Er komt op Rebirth zelfs een trompet langs en op Somewhere horen we een xylofoon. Yuck presenteerde zich twee jaar geleden als een stevige gitaarband die, hoewel ze flink uit de Sonic Youth-pot hadden gesnoept, toch een uniek geluid had. Van dat typische Yuck-geluid is op dit album eigenlijk niets meer te horen. Dat is spijtig voor hun oude fans, maar het nieuwe Yuck-geluid zal zeker zoveel liefhebbers creëren. Het is rijk, gelaagd en lang houdbaar. Yuck anno 2013 klinkt als een band uit 2013 en daarmee zijn ze de status van ‘veelbelovend’ ontgroeid. (HF)