De Britse zangeres, gitariste en songwriter Anna Calvi debuteerde in 2011 stormachtig met een titelloos album. Zij presenteerde zich hierop als een intense performer (in tradities van Nick Cave en P.J. Harvey) in een verzameling broeierige en donkere rocksongs. Opvolger One Breath kent die intensiteit ook maar Calvi zocht ditmaal veel meer de breedte op, leidend tot meer melodie, theater en experiment maar ook tot wisselvalligheid. De droog pulserende elektronica van Piece By Piece staat bijvoorbeeld ver van de bombastische sixtiespop van de single Eliza. Waar haar debuut werd gedomineerd door een primaire triobezetting van drums, bas en gitaar, krijgt iedere song nu een eigen invulling mee. Het titelnummer wordt bijvoorbeeld opgesierd door Debussy-achtige strijkers terwijl het klassiek aandoende Sing To Me wel een aria lijkt uit een opera van Leonard Bernstein. Calvi is nog steeds een gedragen performer en lijkt vaak haar diepste en donkerste zielenroerselen te uiten. Dat kan zij overtuigend maar als geheel is One Breath iets teveel een mengelmoes van stijlen. (MR)