Agnes Obel kreeg niets dan lovende woorden voor haar subtiele, minimalistische debuut Philharmonics. Ze speelde het gros van de instrumenten zelf in, maar haar pianowerk in combinatie met haar zang kreeg de meeste lof. Zelf noemt de zangeres de piano haar tweede stem en dat is ook op haar tweede studioplaat het geval. Nergens is er een instrument of noot te veel aanwezig, als Obel en haar piano kunnen volstaan, weigert ze nog een element toe te voegen. Aventine is wellicht nog minimalistischer dan haar debuutplaat, maar haar unieke sound zorgt voor voldoende warmte en elegantie om de twaalftal nummers van genoeg kracht te voorzien. De Deense multi-instrumentaliste maakt de hoge verwachtingen die ze met Philarmonics opriep, met opvolger Aventine volledig waar: klassiek en folk worden op eigentijdse wijze gecombineerd. Voeg daar prachtige teksten aan toe en er ontstaat een heus meesterwerk. (BvdV)