Robert Le Diable was een van de succesvolste opera’s van de negentiende eeuw. Toch werd de opera in de twintigste eeuw zelden opgevoerd. Als redenen worden genoemd de hoge kosten die zo’n spektakelstuk met zich meebrengen en het probleem van het vinden van zangers die over het vereiste stembereik beschikken. Meyerbeer als componist zou slachtoffer zijn van Wagner-propagandisten die zijn invloed op opera wilden bagatelliseren. Hoe dan ook, aan de kwaliteit van de opera zelf ligt het niet. Vergeleken met andere grand opéras uit de periode biedt Robert Le Diable aangenaam vertier. Dat komt omdat de opera oorspronkelijk opgezet was als opéra comique. De komische scènes werden later bijna allemaal geschrapt, maar de muziek behield iets sprankelends. Robert Le Diable kent een paar spannende scènes die je op het puntje van je stoel houden, ook al weet je dat het goed afloopt. Beroemd is het ballet van de nonnen, dat destijds aanleiding gaf tot de creatie van de tutu en het typisch romantische ballet. Over deze productie van regisseur Laurent Pelly zullen de meningen verdeeld zijn, maar de cast is uitstekend met tenor Bryan Hymel als Robert en bas John Relyea als de duivelse Bertram. (CP)