Zoals veel van zijn tijdgenoten is Paul McCartney (71) niet vies van nostalgie. Achteromkijken is voor de meeste levende legenden aanlokkelijker dan vooruitkijken. McCartney bracht met Kisses On The Bottom (2012) een ode aan de standards uit zijn jeugd en ook New, zijn zestiende soloalbum, bevat veel oude wijn in nieuwe zakken. Luister maar eens naar het wonderschone titelnummer, een liedje dat McCartney al honderd keer eerder schreef. De Engelsman verzet zich echter ook tegen het verstrijken van de jaren. Hij heeft genoeg nieuwe plannen en weet ook dondersgoed hoe hij muzikaal relevant moet blijven. Zoals zijn olijke uitstraling wordt ondersteund door een potje haarverf, zo doopt hij zijn nieuwste nummers in de producties van vier jonge producers: Mark Ronson, Paul Epworth, Giles Martin en Ethan Johns. Zij laten de oudgediende bij tijd en wijle klinken zoals hij nog nooit heeft geklonken. Met de snerpende gitaren op Save Us, de groove op I Can Bet en vooral de beats op Appreciate weet McCartney echt te verrassen. Het recept voor de eeuwige jeugd heeft hij niet gevonden, maar New is een uitstekende moderne popplaat. (JE)