De ruim tachtig lentes die Yoko Ono zag komen en gaan, hebben nauwelijks vat op haar gekregen. Ze rent van kunstexpositie naar optreden en is zo behoorlijk productief. Haar energie wordt enkel geëvenaard door haar veelzijdigheid. Als muzikante staat ze bekend om zowel haar prikkelende new wave – Kiss Kiss Kiss uit 1980 bijvoorbeeld – als haar ondoorgrondelijke avantgarde. Vooral dat laatste heeft haar door de jaren heen veel vijanden opgeleverd, maar ook vrienden als Thurston Moore (Sonic Youth) en Lady Gaga. Sinds ze in 2009 de naam Plastic Ono Band uit de mottenballen haalde, heeft ze menig bevriend muzikant mogen ontvangen. Haar vijftiende soloalbum Take Me To The Land Of Hell bevat bijdragen van Lenny Kravitz, Nels Cline (meestergitarist van Wilco) en tUnE-yArDs. Drijvende krachten zijn echter producers Yuko Honda (Cibo Matto) en zoon Sean Lennon, die voor zijn label Chimera al vele mooie platen maakten. Take Me To The Land Of Hell is met het ratjetoe aan genres (stonerrock, electro, smartlap, vaudeville) ook weer een knap staaltje werk. Een krachtig statement dat een aardige samenvatting geeft van de diffuse wereld van Yoko Ono. (JE)