Het feit dat er mensen op de maan hebben rondgelopen is fascinerend. Vooral omdat sinds 1972 niemand meer een voet op het hemellichaam heeft gezet en niet wordt verwacht dat dit ooit nog gaat gebeuren. Singer/songwriter James Blunt gebruikt dit idee op zijn vierde cd als metafoor voor andere indrukwekkende gebeurtenissen die niet meer voor zullen komen, zoals een eerste jeugdliefde bijvoorbeeld. Een goede vondst die helemaal past bij de romantische liedjes van de Britse zanger. De titel vloekt wel met zijn muziek op dit album, want technisch hoogstaand of innovatief heeft Blunt niet willen zijn. Moon Landing is juist ‘back to basics’ na Some Kind Of Trouble (2010) die een andere kant van Blunt liet horen. Zijn kenmerkende songs zijn op Moon Landing weer helemaal terug. Introvert en melancholisch tot het moment dat strijkers of rockende gitaren zijn karakteristieke stem vol pathos naar de eindstreep duwen. Zo horen we Blunt eigenlijk het liefst, al heeft Moon Landing wel meer weg van de snelste weg van werk naar huis dan van een buitenaards avontuur. (JE)