Ooit behoorden Prokofjevs Derde (1921) en Bartóks Tweede Pianoconcert (1932) tot de kern van de toenmalige avantgarde. Vooral Bartóks Tweede had het moeilijk om zijn weg naar het publiek te vinden. Niet alleen vergt het werk het uiterste van de pianist, ook de muziek zelf is niet eenvoudig. Neem bijvoorbeeld het toccata-achtige eerste deel voor piano, blazers en slagwerk, waarin Bartók op het aambeeld van de Hongaarse folklore Bachs contrapunt en volksmuziek tot één geheel smeedt. Hoe anders de kaarten nu liggen bewijst dit album waarop beide werken gebroederlijk naast elkaar staan. Voeg daarbij het powerduo Lang Lang en dirigent Simon Rattle, en het klinkt alsof deze twintigste-eeuwse meesterwerken altijd al tot het hart van het repertoire hebben behoord. Stormachtige virtuositeit, bij vlagen ook teer en intiem; kleurrijk en bruisend van speelplezier. Muziek die volgens Lang Lang verrassend eigentijds klinkt. Zo brengt hij de directheid van Prokofjev in verband met die van de hiphop. Om maar te zwijgen van Bartók’s klankexperimenten. Hier is geen plaats voor nostalgie. Lang en Rattle laten Prokofjevs en Bartóks concerten klinken alsof ze gisteren zijn gecomponeerd. (JWvR)