Iedereen die het tien minuten durende titelnummer van het Funkadelic-album Maggot Brain hoorde, zal Eddie Hazel niet snel vergeten. Het instrumentale lied is a-typisch voor Funkadelic: tien minuten lang laat meestergitarist Eddie Hazel zijn instrument huilen. Wat dat aangaat knoopte hij de instructie van bandbaas George Clinton (‘Speel alsof je net gehoord hebt, dat je moeder is overleden’) goed in zijn oren. Dat Eddie Hazel in 1977 ook nog een soloplaat uitbracht is minder bekend. De hoes is helemaal ‘des Funkadelics’ en Hazel wordt bijgestaan door een aantal andere Funkadelic-leden, onder meer Jerome Bailey en Bootsy Collins. Met zoveel topspelers aan boord mag het geen verrassing heten dat het met de muzikale omlijsting (ouderwets groovende p-funk) wel goed zit. Uiteraard is er op dit album een hoofdrol voor Hazels gitaar. Geholpen door geestverruimende porties fuzz, reverb en echo stijgen Hazel en zijn instrument op tot astrale hoogtes. (PdK)