Wie Lavinia Meijer de afgelopen jaren een beetje heeft gevolgd, merkt dat ze zich al lang niet meer alleen met het traditionele harprepertoire bezighoudt. Haar vorige cd met muziek van Philip Glass vormde een zekere trendbreuk met eerdere albums. Op Passaggio zet ze deze lijn voort. Communicatie met het publiek vindt ze belangrijker dan ooit. Om dat te bereiken wil ze haar persoonlijke verhaal verbinden met de muziek die ze speelt. Op dit album is dat werk van de Italiaanse componist Ludovico Einaudi (1955). Na zijn studie bij avant-gardecomponist Luciano Berio wierp hij alle modernistische opsmuk van zich af en schrijft sindsdien uiterst verstilde klankgedichten. ‘Het zijn allemaal werken die iets persoonlijks in mij losmaken’ zegt Lavinia ergens in het cd-boekje. De ene keer neigt de muziek naar volksmuziek, dan weer klinkt het als een lied en voelt ze zich een singer/songwriter. Was het Glass-album voor haar een ontdekkingstocht door de minimal music, hier experimenteert ze om met een meer improvisatorisch karakter te spelen. Inderdaad is haar spel vrij en vloeiend. Precies waarop Einaudi doelde toen hij zei: ‘Let it flow’. (JWvR)