Achttien en zestien zijn ze, de zusjes Lily en Madeleine Jurkiewicz uit Indianapolis. Oud genoeg om grote indruk te maken met een plaat die uit een lang vervlogen tijd lijkt te komen. Een tijd voor het internet, voor de televisie en misschien zelfs voordat de radio haar intrede deed. Toen gezinsleden ’s avonds op elkaar waren aangewezen voor vermaak. Lily en Madeleine zingen alsof ze nooit iets anders gedaan hebben. Hun samenzang klinkt zo moeiteloos dat de twee stemmen haast uit één persoon lijken te komen, zoals dat bijvoorbeeld ook het geval was bij Kate en Anna McGarrigle. Dit debuut, dat wordt uitgebracht door het Asthmatic Kitty-label van Sufjan Stevens, draait dan ook terecht geheel om zang. De twaalf tijdloze folksongs worden verder ingekleurd door gitaar, piano en een beetje percussie. Tegen het einde begint de eenvormigheid het album wel een beetje parten te spelen. Hoewel de intensiteit van de nummers niet afneemt, vraag je je soms af of de speler niet per ongeluk op repeat staat. Het is slechts een klein smetje op een mooi debuut, want eigenlijk krijgen we toch geen genoeg van de zang van de zusters Jurkiewicz. (JE)