Het is zeer gewaagd om een vervolg te maken op het best verkochte album van je carrière. Vooral wanneer die plaat kwalitatief gezien ook terecht te boek staat als jouw magnum opus. Een publiciteitsstunt klinkt te goedkoop en is eigenlijk onnodig voor een wereldster als Eminem. Hoe je het ook wendt of keert, een vervolg van een tijdloze plaat als The Marshall Mathers LP verdient altijd een kans. Bij aanvang van deel twee wordt de luisteraar meteen geconfronteerd met Eminems gevoel voor drama en poëzie met een track vanuit het perspectief van een oude bekende, die als belichaming van karma, een oude rekening komt vereffenen. Slim Shady toont zich verder de eeuwige tekstvirtuoos met als absolute climax Rap God waar de ontketende rapper laat horen dat hij de grootste is in zijn ambacht. Het overige materiaal fluctueert echter enorm in niveau en doet te vaak aan als contemporaine pop/rock. The Marshall Mathers LP 2 voelt mede daardoor te radiovriendelijk, te aangepast, te verontschuldigend voor zijn titel en is daarmee meer de antithese van zijn voorganger. (GL)