Beethovens Negende is wellicht de grootste symfonie uit de geschiedenis, en toch blijft het werk verbazen. Alles mondt hier immers uit in een oeverloos kolkende Finale waarin zangers en instrumentalisten over elkaar heen buitelen in een extatische Ode aan de Vreugde. Het tragische openingsdeel wordt hier heel beheerst genomen door Michael Tilson Thomas; hij neemt de aanduiding ‘ma non troppo, un poco maestoso’ beslist serieus. De inzet van het Molto Vivace (deel 2) klinkt eigenlijk té langzaam; nog niet zo langzaam als vroeger bij Klemperer, maar het komt in de buurt. En toch werkt het! Het ritme wordt hier heel scherp en precies gehouden: iedere noot klinkt alsof het bewust zo geplaveid is, met behoud van energie en doelmatigheid. Na het hemelse Adagio krijgt de Finale alle ruimte voor haar wereld omhelzende zegenzang: ‘Alle Menschen werden Brüder’. Het enthousiaste applaus aan het eind van deze live opname klinkt er alleen maar logischer door. (HJ)