De achternaam is gesneuveld op de nieuwe plaat van Beatrice van der Poel, maar verder is er weinig veranderd. Het Nederlandstalige repertoire waar de roodharige twee albums geleden mee begon, bevalt kennelijk nog steeds. Op Heelhuids vinden we een combinatie van covers (van Kris Kristofferson en Nick Cave), op muziek gezette gedichten en eigen creaties. De kritiek die we hadden op haar vorige album blijft ook hier overeind: het mag allemaal wat rauwer, iets minder netjes. Ook de instrumentatie is weinig verrassend, maar wel doeltreffend. De arrangementen staan in dienst van de liedjes en geen enkel geluid leidt af van waar het om gaat: Beatrices teksten. Die gaan op Heelhuids voornamelijk over de liefde. Brijante vondsten als ‘In jouw handen was ik als water / Het geluk duurde ons lang / Tot het stroomde langs de muren / Een scheur in het behang’ en ‘Je schreeuwt mijn naam je heft je hand / En tomatensaust mij aan ’t verstand’ maken deze cd absoluut de moeite waard. (HF)