De uitvoeringen van het War Requiem tuimelen over elkaar heen in het Britten gedenkjaar 2013. Het is dan ook niet eenvoudig kiezen wanneer zowel Paul McCreesh als Antonio Pappano hun versie vrijwel gelijktijdig op de markt droppen. Hoe nu verder? Een legendarisch ijkpunt is uiteraard Brittens eigen opname van 1963. Deze opname is vrij scherp en direct van karakter; het War Requiem mag grimmig zijn, maar onder Brittens bezielende leiding swingde het koper de pan uit. De uitvoering van Pappano heeft ook dat felle, alsof er tijdens een live reportage voortdurend actuele beelden binnenkomen. Deze uitgave had dan ook in eerste instantie mijn voorkeur, vanwege de associatie met Brittens eigen aanpak (om maar niet te spreken van sopraan Netrebko en tenor Bostridge). Gaandeweg ging ik echter de meer bezonken uitvoering van McCreesh waarderen. Bij hem klinkt de muziek als een reeks majestueuze golfbewegingen, waarbij de ene beweging de andere opvangt. Beide uitvoeringen zijn (qua benadering) dus eigenlijk elkaars complementen. BBC Magazine heeft niettemin een voorkeur voor McCreesh: ‘While I wouldn’t be without Netrebko and Bostridge, the profundity and coherence of McCreesh’ s reading sets a new standard for this work.’(HJ)