Een eerste akte die nauwelijks te zien is vanwege het overdadige struweel, een tweede akte die het midden houdt tussen een bordeel en een martelkelder, een derde akte met een toneel vol wandelende figuranten. De raakpunten met het verhaal zijn minimaal: geen graal, geen speer, geen middeleeuwse rituelen, wel een besnorde filosoof, een albino python en een herdershond… En toch gaat deze enscenering (De Munt, 2011) de diepte in, al is het een raadsel hoe het soms werkt. De bijna fatale kus tussen Parsifal en Kundry wordt met groot effect in beeld gebracht. Kijk zelf maar, het is iets te ingewikkeld om het hier in het kort te beschrijven. Ook de wandelende menigte – waarom eigenlijk? – werkt zowel poëtisch als dramatisch, hoe vreemd het verder ook is. Poëtisch, omdat de voortgaande beweging contrasteert met de stilstaande (en soms opgetilde) figuren. En dramatisch vanwege de naargeestige zwarte kappen die de wandelaars gaandeweg over hun hoofden trekken. Zelfs de achtergelaten rommel op het toneel heeft zijn eigen poëzie, vergelijkbaar met de ‘plastic bag scene’ in de film American Beauty. Romeo Castellucci weet met deze eigenzinnige aanpak dus wél te ontroeren; wát een verschil met de vergelijkbaar eigenzinnige (maar mislukte) aanpak van Michael Schulz tijdens de Salzburger Festspiele van 2013. Ook de directie van Harmut Haenchen is doorleefd, hoewel hij eveneens op een prettige manier de vaart erin houdt. (HJ)