Sinds het ontstaan van het concert (midden zestiende eeuw) is er een bijna onophoudelijke stroom aan strijkersconcerten gecomponeerd. Soloconcerten, maar ook duoconcerten tot aan concerten voor vier violen (Vivaldi). Concerten voor strijkkwartet en orkest daarentegen zijn een voornamelijk twintigste-eeuws verschijnsel. Martinu en Schönberg initieerden het genre, niet geheel toevallig met een vette knipoog naar de barok. Bij Martinu fungeert het strijkkwartet als concertino dat contrasteert met het orkest. Schönberg behandelt de vier strijkers vooral individueel. Sándor Veress combineert in zijn Concert Voor Strijkkwartet En Orkest (1961) het beste van beide werelden. Ook hier zijn concerto grosso-elementen te vinden, maar bovenal is Veress geïnteresseerd in de klankkleurmogelijkheden van de vier strijkers gecombineerd met allerhande instrumenten in het orkest (pauken, harp, piano, celesta en xylofoon). De drie delen met tot de verbeelding sprekende titels als Le Cadenze, Gli Ornamenti en Le Fanfare geven dan ook aanleiding tot bijzonder fantasierijke muziek. Kortom, een prachtige toevoeging aan het nog niet zo omvangrijke genre dat na Veress nog zou worden aangevuld door onder anderen Wolfgang Rihm (1972) en Vagn Holmboe (1996). Op dit album wordt Veress' concert vergezeld door zijn twee meesterlijke strijkkwartetten. (JWvR)