Met zijn zorgvuldig gepommadeerde haar en aristocratische krulsnor ziet Jamie Lenman er uit als een negentiende-eeuwse Britse lord die zijn tijd verdeelt tussen het cricketveld en de herensociëteit. Zo klinkt hij overigens niet, althans niet op de eerste cd van deze dubbelaar. Daar brult Lenman begeleid door een stomende metalband zijn woede en frustraties van zich af. Die stomende metalband is óók Lenman: op de drums na speelde hij alle instrumenten zelf in. De grootste verrassing staat echter op de tweede cd. Na drie kwartier vol beukende metal en hardcore horen we daar een singer/songwriter die sterke liedjes weet te schrijven. Dat talent uit Lenman ook wel op de eerste cd, maar daar zijn de fijne refreinen verborgen onder een dikke laag van laaggestemde gitaren en woest gorgelende brulzang. De singer/songwriter in Lenman blijkt een romantische ziel die niet alleen gitaar speelt maar soms ook op een ukelele of banjo tokkelt. Met dat materiaal kan hij zonder problemen een showtje spelen in de herensociëteit van zijn negentiende-eeuwse dubbelgangers. (PdK)