Noem het een oxymoron of een contradictio in terminis, maar om de genreaanduiding ‘modern klassiek’ kunnen we eigenlijk niet heen. Het wordt nog gekker als we de muziek van klassiek geschoolde, maar vooruitstrevende componisten tegenkomen op plekken waar doorgaans alleen naar popmuziek of jazz wordt geluisterd. Componisten als Ólafur Arnalds, Peter Broderick en Nils Frahm zijn eigenlijk van alle markten thuis en worden daarom bewonderd door een divers publiek. Aan dit rijtje kan Sebastian Plano worden toegevoegd. Deze uit Argentinië afkomstige cellist maakt net als zijn collega’s dromerige soundscapes waarin klassieke instrumentatie wordt vergezeld van elektronica. Plano noemt Vangelis, Sigur Rós en Miles Davis als invloeden en ziet eigenlijk geen verschil in het bespelen van een piano als het programmeren op een laptop. Zijn genreoverschrijdende muziek doet ergens denken aan Devotchka’s soundtrack voor Little Miss Sunshine (2006). Dat heeft ook te maken Plano’s liefde voor de bandoneon, een van zijn meest karakteristieke kenmerken. En ander is zijn gebruik van musique concrète-achtige percussie. Impetus is hierdoor een eigenzinnige plaat die alles in zich heeft om uit te groeien tot een tijdloze klassieker. (JE)