De Canadese gitarist Adrian Raso droomde er lang van om zijn gitaarspel te koppelen aan het massieve geluid van Fanfare Ciocarlia, één van ’s werelds beste zigeunerfanfares. Raso is vooral thuis in de ‘manouche’-stijl van Django Reinhardt (die overigens ook wordt geëerd in het lied Django), maar speelt net zo makkelijk flamenco, surf, folk of een Mexicaanse ranchera. De twaalf heren van Fanfare Ciocarlia stellen zich dienstbaar op. De halsbrekende snelheid waar de groep om bekend is, wordt slechts gedoseerd ingezet. Daarmee wint het album alleen maar aan diepte. ‘Het was geweldig om deze groep te ontmoeten’, aldus Raso, ‘we maakten al meteen grapjes dat we gescheiden broers waren’. En inderdaad, Raso klinkt alsof hij al jaren lid is van het familieorkest Ciocarlia. Zang ontbreekt op dit album, maar de levendige beelden die deze dertien mannen met hun muziek op weten te roepen, zorgen ervoor dat je dat een vocale inbreng geen moment mist. (PdK)