Eleni Mandell is in de loop van de jaren steeds ‘normalere’ muziek gaan maken. Waren op haar vorige plaat her en der nog wat sporen van een experimenteel verleden te horen, op Let’s Fly A Kite is dat verleden volledig uitgewist. Het album begint met een lekker sixties-achtig liedje, met een hoofdrol voor het onvermijdelijke Philicorda–orgel. Wat volgt is een serie prima liedjes met een snufje country en van tijd tot tijd een stemmige trompet. Dat Mandell kan schrijven, staat buiten kijf. Zelfs een simpel nummer als I Like You is in al zijn eenvoud een liedje dat niet door zomaar iedereen geschreven kan worden. Het is Mandell te prijzen dat ze durft te kiezen: geen plaat uit haar rijke oeuvre klinkt hetzelfde. De keuze op Let’s Fly A Kite is gevallen op het platgetreden pad van moderate akoestische gitaren, zachte drums en in de pas lopende zang. De keuze voor veiligheid is te begrijpen, daar ze het avontuur al heeft gezocht, maar voor de luisteraar is het te hopen dat Eleni Mandell terugkeert op haar schreden en weer eens lekker buiten de lijnen gaat kleuren. (HF)