Kan hardrock modern klinken? Kan een kamerbreed geluid worden verzorgd door een trio? Kan een groep die onmiddellijk doet denken aan Deep Purple, Black Sabbath en Yes uit Nederland komen? Het antwoord is driewerf ja. Het bewijs heet Birth Of Joy. Het is ‘sixties on steroids’, zoals het trio zichzelf omschrijft. Het concept is niet nieuw natuurlijk. Drie jonge mannen die muziek maken uit de tijd dat hun ouders nog op de lagere school zaten: we noemen een Wolfmother en een DeWolff. Het vergt twee dingen om boven te komen drijven. Ten eerste is dat virtuositeit op het instrument. Dat hebben de boys alvast binnen, want gitaar, orgel en drums strijden om aandacht en stuwen elkaar naar grote hoogten. Het scheurt en het blaast en het beukt dat het een aard heeft. Het tweede aspect is paradoxaal genoeg originaliteit. Ook daar slaagt Birth Of Joy in. De zanger doet nét iets te vaak of hij Ozzy Osbourne is, maar dat is dan ook het enige. Birth Of Joy klinkt fris en zelfs urgent. Maar dat kan ook liggen aan hun dwingende manier van op de deur kloppen. (HF)