Neil Finn is niet vies van wat experimenteerwerk en dat komt ook op zijn derde soloalbum Dizzy Heights weer goed naar voren. De frontman van Crowded House sloot zichzelf op in zijn schuur in het Nieuw-Zeelandse Auckland en co-produceerde het album via Skype, overlegde zijn productie met fans en probeerde in bescheiden zalen in de buurt zijn nieuwe repertoire uit. Het resultaat is een degelijke popplaat met hier en daar een fijne verrassing, zoals albumopener Impressions en White Lies And Alibis. Maar het niveau van zijn Crowded House-materiaal haalt hij geen moment. Finn lijkt zich in de productie te hebben verloren en ook de afwezigheid van zijn geniale broer Tim is pijnlijk hoorbaar in de enigszins zielloze tracks als Flying In The Face Of Love en Pony Ride. Tekstueel gezien is Dizzy Heights zoals verwacht een typische Finn-plaat, maar op muzikaal gebied wil het multitalent net iets te graag ‘2014’ klinken. (BvdV)