Rimski-Korsakov geloofde niet in God, noch in een leven na de dood. Hij geloofde echter wel in de natuur, en dat was kennelijk genoeg om deze 'Russische Parsifal' van de grond te krijgen. Zoveel verschil is er immers niet tussen de natuurschildering van de eerste akte en het mystieke visioen van de slotakte, het een gaat naadloos over in het andere. Twee legenden lopen hier door elkaar: het meisje van lage komaf dat haar prins ontmoet, en daarnaast het verhaal van de belegerde stad die als door een wonder aan het zicht van de vijand onttrokken wordt. Die twee kruisende lijnen dragen eraan bij dat het verhaal op een schitterende en onlogische manier 'out of focus' is. Behoort de mysterieuze stad Kitezh nu wel of niet tot onze aardse realiteit? Het antwoord laat zich alleen beluisteren in de betovering van de muziek. In deze mild ironische modernisering van de Nederlandse Opera komt zowel het mysterieuze als het liederlijk gewelddadige goed tot zijn recht. Qua zangers is het bovenal Svetlana Ignatovich die de productie draag: ze geeft zich hier volledig in de rol van eenvoudige, maar diep voelende Fevroniya. Sterk is ook de directie van Marc Albrecht, die er alles aandoet om Rimski-Korsakovs rijke orkestrale kleuren te laten schitteren. (HJ)