Onvoltooide meesterwerken laten meestal maar weinig te wensen over. Een muzikaal torso heeft zijn eigen grandeur, de uitvoeringsgeschiedenis zorgt er wel voor dat het breukvlak tot een slottoon wordt. Bruckners Negende is zo'n onvoltooid meesterwerk. Het had vierdelig moeten zijn, maar het werden er maar drie. En deel drie - het Adagio - kreeg daarmee onbedoeld het karakter van een Finale. En dat werkte zo goed dat ook Mahler in zijn (overigens vierdelige) Negende Symfonie met een langzaam deel besloot. In deze uitvoering (live, 2013) van Haitink is die beladenheid van het 'onvoltooide' zo intens, dat alles nog net iets langzamer uitpakt. Met als risico dat het saai wordt, wat soms ook wel het geval was in Haitinks vroegere Bruckner uitvoeringen. Hier echter weet Haitink de spanning perfect vast te houden. Luister bijvoorbeeld naar de opening van het slot-Adagio, en hoor hoe de dirigent steeds weer het accent naar andere instrumentgroepen verlegt. Heel knap weet hij op deze manier de muziek vrijwel stil te leggen zonder zijn greep op de verstrijkende tijd te verliezen. Sinds 2012 kennen we uiteraard Bruckners Negende in een voltooide versie (dat wil zeggen: met gereconstrueerde Finale), zeer gepassioneerd uitgevoerd door Simon Rattle en de Berliner Philharmoniker. De ouderwetse Haitink is echter zo doorkneed in het repertoire, dat hij deze concurrentie niet hoeft te vrezen. (HJ)