Go Back To The Zoo is wederom flink gegroeid op hun derde album. Wederom alleen in de breedte: meer gitaren, meer koortjes, meer galm, meer van nog meer. Voor de liefhebbers van groteske stamprock is Zoo lekkerder dan alles wat de mannen ooit maakten. Voor het publiek dat de band graag liever had zien groeien in artistiek opzicht, stelt Zoo teleur. Heel af en toe is er een beginnetje van een interessant geluid of een mooi intro, maar dat wordt meteen vakkundig om zeep geholpen door een grote wals van obligaatheid. Elk veelbelovend nummer wordt hierdoor net zo plat gemaakt als de rest. Het lijkt wel of de jongens van Go Back To The Zoo niet artistiek of gevoelig dúrven zijn. Ze houden meer van lekkere melodietjes, geinige rijmelarij en vooral veel geluid. Wat dat betreft is het derde Go Back To The Zoo album prima gelukt en geheel in de lijn van de verwachtingen die de twee eerdere platen hebben geschapen. Dus: alle cynisme overboord en op naar de Kuip. (HF)