Tijdens het maken van haar vierde cd als St. Vincent, barstte Annie Clark van het zelfvertrouwen. Na het goed ontvangen album Love This Giant (2012) met David Byrne had ze het gevoel dat ze overal mee weg kon komen. Ze legde de lat hoog en wilde een toegankelijke én maffe plaat maken. Met nummers over naaktlopen in de Texaanse woestijn en hallucineren op slaapmiddelen is de Amerikaanse zangeres/gitariste in het laatste deel van haar opzet meer dan geslaagd. Is de plaat ook toegankelijk? Gek genoeg wel. Clark maakt vreemde keuzes die wonder boven wonder goed uitpakken. Haar geluid is erg synthetisch, zelfs de gitaren klinken als elektronica. Toch is het geheel alles behalve statisch, je hoort dat er écht wordt gespeeld. Het voordeel van het vervreemdende geluid is dat zelfs de meest simpele riff enorm opwindend is. Dit schijfje gaat daarom nooit vervelen. Bij elke luisterbeurt ontvouwen zich nieuwe details in de catchy nummers. Ze werden er vakkundig ingestopt door een avontuurlijke popmuzikante die voelde dat ze simpelweg niet kon falen. En dat ook niet doet. (JE)